قبل از پرداختن به هر مقوله ای مهم ترین عنصر ، احساس نیاز به حل مسائل پیرامون آن مقوله است .

جهل به عنوان مانعی برای سعادت چه در ساحت دنیوی و چه در ساحت اخروی زندگی بشر همواره مورد توجه بزرگان و متفکران قرار داشته است . قرآن کریم و ائمه اطهار هم در جایگاه بزرگ ترین و آگاه ترین پیشوایان و متفکران تاریخ از این قاعده مستثنی نبوده و همواره بر جایگاه رفیع علم و دانش تاکید و به مذمت جهل و نادانی پرداخته اند . ذکر این موارد به دلیل کثرت در حوصله این یادداشت نیست هرچند به دلیل تکرار فراوان احساس میکنم تمام خوانندگان فهیم این یادداشت به اهمیت این موضوع واقف باشند .

از آفات جهل احساس خود بزرگ بینی و استکبار است که فرد به آن دچار میشود و او هیچگاه احساس نیاز برای پرسیدن و رفع جهل خود پیدا نمیکند گاه دربرابر هر آنکه او را مورد خطاب قرار داده و سعی در راهنماییش بکند موضع گرفته خود را عالم و آگاه نسبت به خویش و آنچه میکند می پندارد .

اولین و مهم ترین قدم ، آگاهی یافتن نسبت به جهل خویش است و همانطور که میدانید این آفت نه مختص به عوام و بیسوادان ظاهری که آفتی همه گیر و شایع است و شاید در بین خواص و روشنفکران و صاحبان کتب و اسامی پر زرق وبرق شایع تر است چه آنکه سوادی (ظاهری) و جایگاهی ندارد حق را آسان تر می پذیرد و واقف تر بر جهل خویش است تا آنکه خود را برتر ، عالم تر و محق تر برای بیان حق و نشر آگاهی میداند.